Rollercoaster Zurich!
Door: Lars van Galen
Blijf op de hoogte en volg Lars
05 April 2016 | Zwitserland, Dietikon
Rollercoaster Zurich!
April… Lente… jaja, met de zon en een graadje of 17 is het hier wel goed vertoeven in Zürich! De Zwitserse heuvels beginnen ook weer mooi groen te kleuren. Geen sneeuw meer dus in deze blog (hoewel, ook weer niet helemaal waar ;) ).
Waar we nu naar toe gaan is de maand Maart, de maand waarin ik mezelf weer een jaartje ouder ben gaan voelen, de buienmaand… En vooral een maand van uitersten! Een maand die begon als een sneltrein, met een bijna crash en uiteindelijk eindigde als een stoptrein. Jaja, in OV-land Zwitserland blijven de treinen toch wel terugkomen ;). Tijd om er eens in te duiken! Voor de verandering beginnen we niet in Zwitserland, maar een land dat ik vanuit de Wageningse Berg bijna kan zien liggen, oftewel Duitsland.
Konstanz – time is money!
Konstanz, een stad gelegen net over de grens met Duitsland. Een stad dat ook wel bekend staat als de supermarkt van Noord-Zwitserland, daarover zo meer! Een internationale dagjestrip, dat werd het dus. Met als eerste stop een waar bloemeneiland. Hoewel… de bloemen waren nog niet helemaal daar, maar dat kon de pret niet bederven. Zo hebben we in ieder geval een reden om nog een keer naar het eiland te gaan ;).
De tweede stop was een op het eerste oog ongewone, namelijk de supermarkt! Waarom de supermarkt? Is de kwaliteit in Duitse supermarkten misschien beter? Dat niet, maar wel behoorlijk goedkoper haha. Het is voor sommigen zelfs een vaste tweewekelijkse tour (op en neer naar Konstanz) om de dure Zwitserse supermarkten te ontlopen. Typisch studentikoos ;
.
Luzern – in het teken van een beroemde maar dodelijke brug
Het weekend daarop was het tijd voor de stad Luzern, gelegen aan een prachtig veelhoekig meer met de naam Vierwaldstättersee. En zijn wereldberoemde houten brug, die het al heel wat decennia heeft volgehouden (brand en herbouw daargelaten dan, want anders is ie pas 30 jaar oud haha). En daar stond ook een toren bij, die samen met de brug het visitekaartje van Luzern was. Een heel mooi aangezicht, maar…
Laat ik niet al te hard zijn, maar trots zijn op een brug en toren die in de Middeleeuwen vooral dienstdeed als martelaarskamer is toch een beetje raar. Het bleek (als ik mijn gids en Wikipedia moet geloven) ook een schatkamer en een gevangenis. Het is maar waar je blij mee bent ;).
Toch weer die sneeuw hé
We ontkomen er niet aan – in Alpenland Zwitserland is sneeuw altijd een ‘hot’ (of koud) topic in mijn blogs. Nu kwam de sneeuw gelukkig niet van boven, maar bleef ie netjes liggen. Dat begon met een tochtje naar Mount Rigi, gekoppeld aan het dagje Luzern. Een berg van ongeveer 1500 meter hoog, met een schat aan kabelbanen. En wandelpaden, onder andere eentje over een oude spoorlijn (daar heb je die trein weer haha). Ondanks de sneeuw besloten we de gok te wagen en met een wandeling van 7 km de sneeuw te trotseren. En ik kan een ding zeggen, dat was het meer dan waard! Een winterwonderland met prachtige vergezichten, krakende sneeuw onder je schoenen… Wat wil je nog meer?
Wat sneeuw betreft zijn we er nog niet, nog even geduld ;). We maken nu een sprongetje naar de paasvakantie (die nu alweer verleden tijd is helaas). Met een vriend uit Wageningen die op bezoek kwam voor een paar dagen zijn we onder andere naar de Oberalppass gegaan, een klein skioord in een net zo idyllische omgeving. Met veel, HEEL veel sneeuw. Het uitzicht van besneeuwde bergen met een lentewarm zonnetje kon ik wel dagen volhouden :).
Daarna met de trein door naar Disentis, een klein dorpje waar ze nog Romansch spreken. Dat is ook zoiets, dat Romansch. Hoewel maar 1% van de hele Zwitserse bewolking het spreekt, is het hele Zwitserse wetboek ook beschikbaar in het Retoromansch. Toch wel service. Maar terug naar Disentis: het stond vooral bekend om zijn klooster, en ik weet nu ook wel waarom. De kerk die daarin aanwezig was, was er toch wel een van pracht!
Slechte wegen, slechtere wegen en de Via Mala!
Het is over het algemeen bekend dat Zwitserland vrij goede wegen heeft. Maar dat dat niet overal het geval is ben ik toch wel achter gekomen – in de (hoe toepasselijk) Via Mala schlucht!
De Via Mala is een kleine canyon waar de Rijn zich in heeft weten te slijten. Een prachtig gezicht, al is het voor mensen met hoogtevrees zoals ik op het eerste gezicht toch wel even schrikken :p. De Romeinen noemden het niet voor niets Via Mala, oftewel slechte weg. Regelmatig werd de weg versperd door vallende rotsen, en noem het maar op. Maar ja, door zo’n mooie omgeving wil je ook wel een weg aanleggen… (al zal dat niet de hoofdreden zijn geweest voor de Romeinen om die weg aan te leggen haha).
Ook de Zwitsers hebben ondervonden dat de canyon niet helemaal geschikt is voor een weg. Hoewel ze nu wel een goede weg met tunnels hebben gebouwd, was het vroeger bar en boos. Er lag wel een weg, maar die moest vaak afgesloten en gerepareerd worden door allerlei ongemakken (lees: vallende stenen etc.). Op een gegeven moment kwamen ze er toch wel achter dat het misschien beter was om een nieuwe weg te bouwen. De oude weg werd omgevormd tot een wandelweg, eentje met Wilde Westen taferelen (zoals doorgeslagen vangrails, bomen over de weg, noem het maar op! Zie ook de foto aan het einde van de blog).
Het Italiaanse leven
Daarna was het tijd voor een paar daagjes in het land van goed, heel goed eten, de toren van Pisa, het Colosseum, oftewel Italië! We zaten in een klein plaatsje aan de Lago Maggiore, genaamd Stresa. Normaal een zonnige bestemming, maar nu even niet. Had ik als weerman toch beter moeten weten :p.
In plaats van Stresa besloten we twee dagen lekker naar Milan te gaan! En daar scheen de zon gelukkig wel af en toe :). En dat was ook leven op zijn Italiaans, oftewel genieten van heerlijk eten haha. En koffie (voor mij warme chocolademelk als niet-koffiedrinker). En de zon natuurlijk!
Het meest indrukwekkende van Milan is nog wel het kathedraal wat in het centrum staat. Je stapt uit de metro, komt boven, en dan… zie je ineens een immens en prachtig gebouw recht voor je neus! Dat beeld blijft denk ik nog wel even bij haha.
De laatste dag was het weer wel goed genoeg voor een dagje Stresa, met een kleine hike richting de mist (maar er gelukkig niet in) en de boot weer terug. En opnieuw heerlijk eten (oa een sachertorte om U tegen te zeggen en een kop warme chocolademelk dat je zowat kon gebruiken voor een chocoladefondue). Kortom, leven als een Italiaanse bourgondier ;).
De stoptrein vergeten
En dan ben je zo weer 2 pagina’s (en een ‘berg’ aan ervaringen) verder (oeps), als een sneltrein getypt en als een sneltrein geleefd! Maar waar is dan die stoptrein gebleven? Bijna voorbijgereden… ;).
Dat was zo ongeveer ook wat er met mij zelf was gebeurd, ik was mezelf een soort van voorbijgereden. Een pittige universiteit combineren met een hartstochtelijke ontdekkingslust is toch niet altijd even slim. En daar ben ik ook wel achter gekomen. Oftewel: tijd om de rem er maar eens op te gooien, niet alle stations voorbij racen. Leven als een stoptrein in plaats van een sneltrein. Een tegenstrijdige, maar wel verstandige ambitie, zullen we maar zeggen.
En dan is het ook tijd voor deze stoptrein om maar eens een stop te nemen. Tijd dus om er weer een punt achter te zetten. Of een komma, want de trein rijdt wel zeker weer verder :).
Grusse aus Dietikon und auf wiedersehen!
April… Lente… jaja, met de zon en een graadje of 17 is het hier wel goed vertoeven in Zürich! De Zwitserse heuvels beginnen ook weer mooi groen te kleuren. Geen sneeuw meer dus in deze blog (hoewel, ook weer niet helemaal waar ;) ).
Waar we nu naar toe gaan is de maand Maart, de maand waarin ik mezelf weer een jaartje ouder ben gaan voelen, de buienmaand… En vooral een maand van uitersten! Een maand die begon als een sneltrein, met een bijna crash en uiteindelijk eindigde als een stoptrein. Jaja, in OV-land Zwitserland blijven de treinen toch wel terugkomen ;). Tijd om er eens in te duiken! Voor de verandering beginnen we niet in Zwitserland, maar een land dat ik vanuit de Wageningse Berg bijna kan zien liggen, oftewel Duitsland.
Konstanz – time is money!
Konstanz, een stad gelegen net over de grens met Duitsland. Een stad dat ook wel bekend staat als de supermarkt van Noord-Zwitserland, daarover zo meer! Een internationale dagjestrip, dat werd het dus. Met als eerste stop een waar bloemeneiland. Hoewel… de bloemen waren nog niet helemaal daar, maar dat kon de pret niet bederven. Zo hebben we in ieder geval een reden om nog een keer naar het eiland te gaan ;).
De tweede stop was een op het eerste oog ongewone, namelijk de supermarkt! Waarom de supermarkt? Is de kwaliteit in Duitse supermarkten misschien beter? Dat niet, maar wel behoorlijk goedkoper haha. Het is voor sommigen zelfs een vaste tweewekelijkse tour (op en neer naar Konstanz) om de dure Zwitserse supermarkten te ontlopen. Typisch studentikoos ;
.
Luzern – in het teken van een beroemde maar dodelijke brug
Het weekend daarop was het tijd voor de stad Luzern, gelegen aan een prachtig veelhoekig meer met de naam Vierwaldstättersee. En zijn wereldberoemde houten brug, die het al heel wat decennia heeft volgehouden (brand en herbouw daargelaten dan, want anders is ie pas 30 jaar oud haha). En daar stond ook een toren bij, die samen met de brug het visitekaartje van Luzern was. Een heel mooi aangezicht, maar…
Laat ik niet al te hard zijn, maar trots zijn op een brug en toren die in de Middeleeuwen vooral dienstdeed als martelaarskamer is toch een beetje raar. Het bleek (als ik mijn gids en Wikipedia moet geloven) ook een schatkamer en een gevangenis. Het is maar waar je blij mee bent ;).
Toch weer die sneeuw hé
We ontkomen er niet aan – in Alpenland Zwitserland is sneeuw altijd een ‘hot’ (of koud) topic in mijn blogs. Nu kwam de sneeuw gelukkig niet van boven, maar bleef ie netjes liggen. Dat begon met een tochtje naar Mount Rigi, gekoppeld aan het dagje Luzern. Een berg van ongeveer 1500 meter hoog, met een schat aan kabelbanen. En wandelpaden, onder andere eentje over een oude spoorlijn (daar heb je die trein weer haha). Ondanks de sneeuw besloten we de gok te wagen en met een wandeling van 7 km de sneeuw te trotseren. En ik kan een ding zeggen, dat was het meer dan waard! Een winterwonderland met prachtige vergezichten, krakende sneeuw onder je schoenen… Wat wil je nog meer?
Wat sneeuw betreft zijn we er nog niet, nog even geduld ;). We maken nu een sprongetje naar de paasvakantie (die nu alweer verleden tijd is helaas). Met een vriend uit Wageningen die op bezoek kwam voor een paar dagen zijn we onder andere naar de Oberalppass gegaan, een klein skioord in een net zo idyllische omgeving. Met veel, HEEL veel sneeuw. Het uitzicht van besneeuwde bergen met een lentewarm zonnetje kon ik wel dagen volhouden :).
Daarna met de trein door naar Disentis, een klein dorpje waar ze nog Romansch spreken. Dat is ook zoiets, dat Romansch. Hoewel maar 1% van de hele Zwitserse bewolking het spreekt, is het hele Zwitserse wetboek ook beschikbaar in het Retoromansch. Toch wel service. Maar terug naar Disentis: het stond vooral bekend om zijn klooster, en ik weet nu ook wel waarom. De kerk die daarin aanwezig was, was er toch wel een van pracht!
Slechte wegen, slechtere wegen en de Via Mala!
Het is over het algemeen bekend dat Zwitserland vrij goede wegen heeft. Maar dat dat niet overal het geval is ben ik toch wel achter gekomen – in de (hoe toepasselijk) Via Mala schlucht!
De Via Mala is een kleine canyon waar de Rijn zich in heeft weten te slijten. Een prachtig gezicht, al is het voor mensen met hoogtevrees zoals ik op het eerste gezicht toch wel even schrikken :p. De Romeinen noemden het niet voor niets Via Mala, oftewel slechte weg. Regelmatig werd de weg versperd door vallende rotsen, en noem het maar op. Maar ja, door zo’n mooie omgeving wil je ook wel een weg aanleggen… (al zal dat niet de hoofdreden zijn geweest voor de Romeinen om die weg aan te leggen haha).
Ook de Zwitsers hebben ondervonden dat de canyon niet helemaal geschikt is voor een weg. Hoewel ze nu wel een goede weg met tunnels hebben gebouwd, was het vroeger bar en boos. Er lag wel een weg, maar die moest vaak afgesloten en gerepareerd worden door allerlei ongemakken (lees: vallende stenen etc.). Op een gegeven moment kwamen ze er toch wel achter dat het misschien beter was om een nieuwe weg te bouwen. De oude weg werd omgevormd tot een wandelweg, eentje met Wilde Westen taferelen (zoals doorgeslagen vangrails, bomen over de weg, noem het maar op! Zie ook de foto aan het einde van de blog).
Het Italiaanse leven
Daarna was het tijd voor een paar daagjes in het land van goed, heel goed eten, de toren van Pisa, het Colosseum, oftewel Italië! We zaten in een klein plaatsje aan de Lago Maggiore, genaamd Stresa. Normaal een zonnige bestemming, maar nu even niet. Had ik als weerman toch beter moeten weten :p.
In plaats van Stresa besloten we twee dagen lekker naar Milan te gaan! En daar scheen de zon gelukkig wel af en toe :). En dat was ook leven op zijn Italiaans, oftewel genieten van heerlijk eten haha. En koffie (voor mij warme chocolademelk als niet-koffiedrinker). En de zon natuurlijk!
Het meest indrukwekkende van Milan is nog wel het kathedraal wat in het centrum staat. Je stapt uit de metro, komt boven, en dan… zie je ineens een immens en prachtig gebouw recht voor je neus! Dat beeld blijft denk ik nog wel even bij haha.
De laatste dag was het weer wel goed genoeg voor een dagje Stresa, met een kleine hike richting de mist (maar er gelukkig niet in) en de boot weer terug. En opnieuw heerlijk eten (oa een sachertorte om U tegen te zeggen en een kop warme chocolademelk dat je zowat kon gebruiken voor een chocoladefondue). Kortom, leven als een Italiaanse bourgondier ;).
De stoptrein vergeten
En dan ben je zo weer 2 pagina’s (en een ‘berg’ aan ervaringen) verder (oeps), als een sneltrein getypt en als een sneltrein geleefd! Maar waar is dan die stoptrein gebleven? Bijna voorbijgereden… ;).
Dat was zo ongeveer ook wat er met mij zelf was gebeurd, ik was mezelf een soort van voorbijgereden. Een pittige universiteit combineren met een hartstochtelijke ontdekkingslust is toch niet altijd even slim. En daar ben ik ook wel achter gekomen. Oftewel: tijd om de rem er maar eens op te gooien, niet alle stations voorbij racen. Leven als een stoptrein in plaats van een sneltrein. Een tegenstrijdige, maar wel verstandige ambitie, zullen we maar zeggen.
En dan is het ook tijd voor deze stoptrein om maar eens een stop te nemen. Tijd dus om er weer een punt achter te zetten. Of een komma, want de trein rijdt wel zeker weer verder :).
Grusse aus Dietikon und auf wiedersehen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
